این روزها که می گذرد هیچ چیزی بر وفق مراد من نیست. مقاله ام هزار ایراد دارد و من دیگر توانی ندارم که بخواهم وقت بگذارم و انرژی.یک زمانی فکر می کردم اگر کاری داشته باشم حداقل دغدغه ام کمتر می شود و به یک آرامش نسبی می رسم و اما دریغدغدغه های جدید انگار منتظر نمی نشین که من به یک آرامش برسم و دوباره.کلاس هایم یک در میان شده….ماه مان پرسید نبات برنامه هات به کجا رسیده؟حرفی نداشتم که بزنم جز اینکه این دو سال دور خودم چرخیدموقتی بهانه اوردم و هی دلیل تراشیدم برای کم کاری های خودم هیچ چیز دیگری نگفت سکوت کرد و سکوتسکوتش زخم زد به دلم و یک آن حس کردم چقدر بدم می اید از همه چیزاز خودم متنفر شدم.
اما بگذریم از این دغدغه های کوچک.گاهی دردهایی به سراغت می آید که ربطی به کار و درس و کتاب هایی که خوانده ای ندارد.کاری ندارد که توی این سال ها چه بودی به کجا رسیدی چه کرده ایگاهی آنقدر به خوب بودن خودت مغرور می شوی که وقتی امتحان می شوی رو سیاه در می آییرو سیاه که می شوی دردت می آیدباید این دردها را بچشی تا درک بهتری از خودت داشته باشی.این که چیزی نیستی و به راحتی می توانی پا بگذاری روی باورهایت.اعتقادات.روزی که همین اتفاق برای کسی می افتاد یک پوز خند می زدی و می گفتی چقدرچقدر.بغض می کنم و نمی توانم بگویممن گرفتار احساسی شدم که یک روزی فکر می کردم از محالات است که توی این امتحان شکست بخورماما شکستم.بد جور هم شکسته ام.یکی از لحظه های زندگی بود که سقوط کردمبد جور هم سقوط کردم ته زندگی ام
بگذار دل خوش باشم که هستیکه دست های مهربان و نوازشگرت هستداغی هرم نفس هایت را زیر گلویم حس کنم و زیر گوشم زمزمه کنی خدا برای تو بس است
رفتم چند کارتن از سوپر مارکتی بگیرم.گفت اسباب کشی دارید؟گفتم بله.گفت بازم میایدپیش ما دیگهگفتم نه میرم یه جای خیلی دور.ناراحت می شودو می گوید میارم براتون.یک چیزی توی گلویم کلوله شد.عادت کرده بودم این سال ها به در و دیوارش.به درخت هایشبه پیاده رویش.به رفتگر پیر و مهربانی که همیشه موقع برگشت روی سکوی گل فروشی می نشست و نفس تازه می کردو می گفتم خدا قوت و توی تاریکی مراقبم بود تا از کوچه ی تاریک بگذرم و نترسمدلم تنگ میشودو نمی دانستم آدم هر جا که می رود ریشه می زند.من آدم دل کند و رفتن نیستمهمیشه دل می دهم و یک تکه از وجودم را جا می گذارم
درباره این سایت